„Klub winowajców” – ach, ta dzisiejsza młodzież…

Jedna z młodych osób – dała mi pod postem bardzo ciekawy w treści wpis. Na tyle intrygujący, że często o nim myślałam. W odniesieniu do tego co napisała, chciałabym określić swoje stanowisko w tej sprawie. Eweli chodziło o nasze (dorosłych) zachowanie względem młodzieży. Pisała, że przykro jej, jak słyszy za plecami takie stwierdzenie jak: „ach, ta dzisiejsza młodzież…” lub traktowanie jej jak gówniary.

W odniesieniu do tego, chciałabym zaproponować komediodramat produkcji amerykańskiej, którego reżyserem i scenarzystą jest John Hughes. W USA jest uznawany za jeden z najlepszych filmów opowiadających o problemach nastolatków. Premiera filmu odbyła się w 1985 roku. Warto sięgać po „stare” filmy, bo to co było nie znaczy, że nie znajdzie odzwierciedlenia w czasach obecnych.

Film przedstawia piątkę uczniów z liceum w Shermer. Młodzież reprezentująca różne subkultury, zmuszona jest spędzić ze sobą sobotni dzień, jako karę za różne przewinienia. Dyrektor Richard Vevnin, który sprawuje opiekę nad młodzieżą daje im za zadanie napisać wypracowanie na temat: „Jaki/a jestem”. Pewny siebie i swojego stanowiska dokładnie wie kto jaki jest, „łatka” została przypięta. Młodzi, często nieszczęśliwi, zagubieni ludzie, robią wszystko by nieświadomie tę „łatką” utrzymać.

Winowajców różni wszystko, począwszy od wyglądu, zachowania, zainteresowań poprzez klasę społeczną i upodobania kulinarne. W grupie znaleźli się: Księżniczka – Claire, Wariatka – Allison, Prymus – Brian, Osiłek – Andy i Przestępca – Bender, który moim zdaniem, odegrał kluczową rolę. Jego aroganckie zachowanie i kąśliwe uwagi sprowokowały innych do wypowiedzi. Uczniowie jeden po drugim zaczęli się otwierać i wyrzucać z siebie nagromadzone emocje. Przeprowadzili coś w rodzaju terapii grupowej podczas której, Allison wypowiedziała jedno zdanie, nad którym należało by się pochylić: „Gdy dorastamy nasze serce umiera”. Czy tak jest, czy tak młodzi ludzie spostrzegają dorosłych? Każdy z nich, został w jakiś sposób skrzywdzony przez rodziców, czy to obojętnością, wymaganiami, narzucaniem swojego zdania czy agresją.

Zakończenie filmu jest wieloznaczne. Pozostawia widza z pytaniem: „Co dalej?”. Czy to co się wydarzyło w przeciągu kilku godzin zmieni ich życie i spojrzenie na świat? Czy to co wspólnie przeżyli będzie na tyle silne, by pomimo podziałów i różnic zbliżyć ich do siebie. Zakończenie zależy od Waszej wyobraźni, to Wy je napiszecie…Ja zostałam z pytaniem: ”Jaka jestem?”. Z którą postacią mogłabym się zidentyfikować: Królewna czy Wariatka, a może mam cechy jednej i drugiej?

Życie nas kreuje, to jak postrzegają nas inni to mistyfikacja, maska jaką zakładamy by nie rozczarować otoczenia, by się dostosować i udawać kogoś kim nie jesteśmy, a czasami nawet nie chcemy być. Na młodych ludzi wywierana jest presja czy to przez rodziców, nauczycieli czy rówieśników. Narzuca im się jakieś wzorce zachowań, nie pytając, czy im się to podoba…Najważniejsze to być akceptowanym.

Młodzi ludzie zawsze się buntowali, mieli swoje spojrzenie na świat, swoje problemy i zawsze też będą podziały na lepszych i gorszych, mądrych i głupich, bogatych i biednych.

Film polecam nie tylko dla młodzieży, polecam go wszystkim, którzy chcą poszerzyć swoje horyzonty emocjonalne i spojrzeć na ludzi oraz ich problemy, nie przez pryzmat pochodzenia, zachowania czy wyglądu, ale przez to co ich kreuje. Pozory bardzo często są mylne, a my nie dostrzegamy tego co w środku, widzimy tylko to co na zewnątrz.

Wszyscy dorośli kiedyś byli młodzi i robili dokładnie to, co robi dzisiejsza młodzież, tylko o tym nie pamiętają 😉 Na moje pokolenie też narzekali, też byliśmy „jacyś”, też miało z nas nic nie wyrosnąć…Każde pokolenie ma kogoś, kto krzyczy: „Wysłuchajcie nas…” moje miało Liroja, dzisiejsze – Matę. Słucham jednego i drugiego ❤

Zdjęcie z internetu.