Powiedz mi gdzie pracujesz, a ja powiem Ci kim jesteś…

Dziś naszło mnie na rozważania…To gdzie pracujemy ma wpływ na to, jak jesteśmy postrzegani i w jaki sposób traktują nas inni.

Ponad 20 lat temu (o matko jak ten czas szybko płynie) byłam kelnerką w najlepszej restauracji w mieście. Obsługiwałam wesela, dansingi, stypy…A, że był to lokal na poziomie to raczej nie było poklepywania po tyłku. Jednak jak wiemy od każdej reguły są wyjątki. Tu też tak było… podczas wesela jeden Pan się zagalopował i dostał ode mnie z liścia… Nie powiem, trochę spanikowałam, myślałam, że wylecę z pracy. Jednak nie poniosłam żadnych konsekwencji z tego tytułu 🙂

Innym razem, podczas dansingu obsługiwałam stolik przy którym bawiło się 10 osób. Towarzystwo było bardzo wymagające, ciągle coś chcieli i przeciągnęli mnie niemiłosiernie. W nagrodę za całonocną obsługę dostałam 1 zł. napiwku…Grzecznie podziękowałam i oddałam Panu resztę 🙂 Wiecie jaki był wkurzony 😦 chciał mnie poniżyć, a wyszło odwrotnie.

Powiem wam, że wolałabym nie dostać nic, bo przecież napiwki to tylko miły gest w stronę kelnera, a nie obowiązek czy wymóg…A ta złotówka była jak policzek…

Powiedzenie: „Klijent nasz pan” – to według mnie najgłupsze co możemy powiedzieć. Nikt nie jest niczyim Panem, a w relacjach międzyludzkich powinien być przede wszystkim szacunek i kultura.

Były też fajne zdarzenia… Wesele na 120 osób, większość gości było góralami. Ukłony w Waszą stronę…To było najfajniejsze wesele na jakim byłam. Na żadnym innym, ludzie się tak nie bawili jak Oni. Panowie zabrali nam tace i porwali do kankana. Wybawiłam się z nimi, jakbym była gościem, a nie z obsługi… Nie dość, że się wytańczyłam, na koniec z nimi napiłam, to jeszcze dostaliśmy extra premie i po dwie butelki wódki – to się nazywa góralska gościnność… Może dlatego tak mnie ciągnie w góry i do górali 🙂

Pracowałam kiedyś w budce z fast foodami. Przyszło małżeństwo z ok. 10 letnią córeczką, tata do niej mówi: „Zobacz jak nie będziesz się uczyła, też będziesz sprzedawała hamburgery w takiej budce” – poczułam się jakbym dostała w twarz. Z uśmiechem obsłużyłam Państwo, które zapewne miało ukończone studia, na których nie nauczono ich podstawowych zasad dobrych manier.

Prowadziłam też działalność i zajmowałam się ogrodami (to moja miłość i pasja). Projektowałam i pielęgnowałam…Miałam stałe zlecenie w ogrodzie pokazowym, gdzie w sezonie  przyjeżdżało kilka wycieczek szkolnych dziennie. Przez pięć lat tylko kilka razy usłyszałam „Dzień dobry”… Dzieci im młodsze tym więcej w nich kultury, z wiekiem on zanika. Najbardziej opryskliwi były gimnazialiści. Teksty: „Uczyć się nie chciało, to teraz się pieli…”, „Matury się nie zdało…” itp. słyszałam za plecami.

Czy wykonując tamte prace byłam kimś innym? Czy ogrodnik nie posiada wiedzy?

Ma i to dużą… musi wiedzieć wszystko o danej roślinie, począwszy od nazwy poprzez nasilenie podlewania, nawożenie – kiedy, czym w jakich ilościach, kiedy przycinać, jak przycinać, czy w ogóle można daną roślinę przyciąć, czy osłaniać na zimę, czy może należy ją przezimować w pomieszczeniu, w jakiej temperaturze, w jakich warunkach, na jakim stanowisku…to jest obszerna wiedza i lata praktyki.

Nie ważne gdzie pracujemy i jaką wykonujemy pracę, nie ważne czy skończyliśmy zawodówkę, technikum czy studia…Ważne byśmy zawsze byli ludzmi…