„Mikołajki”

Mikołajki – piękna polska tradycja, obchodzona ku czci św. Mikołaja biskupa Miry.

Mój syn (jeden z bliźniaków) ma na imię Mikołaj. Imię wybrał mąż, ja chciałam Joachim, jednak patrząc na to z perspektywy lat, pasuje do niego to imię. Misiek jest bardzo pogodnym dzieckiem, zawsze uśmiechnięty, kontaktowy, przylepny (bardzo lubi się przytulać). Muszę dodać, że rośnie z niego niezły kochaś, zawsze ma jakąś wybrankę serca, o którą zabiega…

Ale o czymś innym dziś chcę napisać. Mianowicie, o Mikołajkach w pracy. Seniorzy też lubią prezenty i niespodzianki, zresztą jak wszyscy. Dostali czapki Mikołaja i mieli czekać na przyjście posłańca. Tak bardzo byli zniecierpliwieni oczekiwaniem, że nie chcieli nic robić. Jak zapytałam: „Co to dzisiaj za lenistwo się wkradło, że nikt nic nie robi?”, odpowiedzieli, że czekają na prezenty…

Koleżanki wytypował mnie, żebym to ja wcieliła się w rolę Mikołajki. Ubrałam się odpowiednio do roli i wyruszyłam z czekoladami i rózgami…Wszyscy mieliśmy ubaw, zarówno pracownicy jak i uczestnicy, którzy mówili wiersze, śpiewali piosenki, albo co niektórzy dostali ode mnie rózgą… Nikomu nie oszczędzałam przytulasów i całusów.

Mówią, że jestem odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu… i tak też się czuję. Uwielbiam osoby starsze, te wszystkie babcie i dziadków, mamy nawet osoby bardzo sędziwe 95-letnie, którym można pozazdrościć pogody ducha. Dużo się przy nich uczę,  przede wszystkim cierpliwości i pokory…

Bardzo kochałam swoją babcię Władzię i dziadka Antosia, ich odejście jest nadal bolesne, bo to od nich dostałam najwięcej miłości…Dużo opowiadam o nich dzieciom, by nigdy nie zapomnieli i mogli przekazywać innym pokoleniom, że ktoś taki żył i że był wspaniałym człowiekiem…

 

fot. sklep Jingle 40