„Niezorganizowana”

Ale mną zawładneliście…14 lutego minął miesiąc odkąd z Wami jestem. Przez ten miesiąc, oprócz pisania na blogu nic nie zrobiłam. Zaczęłam robić dla córki sweter na drutach i na tym koniec, zaczęłam i nie skończyłam.Książki leżą cierpliwie na gromadce i się kurzą, a ja leniwa do żadnej nie zajrzałam. Jak tak dalej pójdzie to nie będę miała o czym pisać, ani czym się pochwalić 🙂

Muszę się Wam przyznać, że pisanie mnie pochłonęło i podoba mi się szperanie w pamięci. O czym to dziś napisać? – myśl przewodnia każdego dnia… W końcu moje szare komórki musiały się obudzić i zacząć wracać do życia, bo jak do tej pory to raczej nie wysilałam mózgownicy. Wykonywałam niezbyt ambitne prace, przy których głębsze myślenie nie było potrzebne. A we mnie, aż się buzowało…ciągle coś wymyślałam i zadręczałam męża swoimi pomysłami. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić, bezczynność jest moim najgorszym wrogiem.

W wakacje ubzdurałam sobie, że pójdę do szkoły na „Terapeutę zajęciowego”, kierunku nie otworzyli, bo było za mało chętnych. Wymyśliłam bloga, by czymś się zająć. W końcu mam cel i widzę w tym moim szaleństwie jakiś sens (może tylko ja go widzę). I jak to u mnie bywa, łapię pięć srok za ogon i wpadam w natłok zajęć. Tak też się stało i tym razem.

Kierunek otworzyli od lutego i wpisali mnie na listę, jak tu nie skorzystać? Grzechem by było teraz nie iść do szkoły. Naukę podjęłam, bloga prowadzę, domem się zajmuję (może trochę mniej sprzątam), dzieciom poświęcam czas na rozmowy i rozwiązywnie problemów, tylko mąż czuje się zaniedbany i mówi, że wolę poświęcić się pisaniu niż jemu 😦 Niebawem zacznie się wiosna, a u mnie to gorący okres. Jeśli tylko kręgosłup mi wytrzyma (w tamtym roku szwankował) to do jesieni będę miała bardzo dużo pracy.

Mam nadzieję, że ze wszystkim sobie poradzę i nie zaniedbam niczego ani nikogo :-). Muszę teraz po prostu bardziej zorganizować sobie czas i wszystko poukładać, by dobrze funkcjonować.