Wiersze – wstęp

Mówią, że jestem wrażliwa i że mam artystyczną duszę. Nie wiem…Wiem tylko, że jestem niespokojnym duchem, który ciągle czegoś szuka, ciągle za czymś gna…Może kiedyś to „coś” odnajdę.

Piszę wiersze a raczej przelewam na kartkę to co aktualnie siedzi mi w głowie, w sercu, w duszy…

    Na początku przedstawię wam dwa wiersze, które nie są moje, ale bardzo mi się podobają i zmuszają do głębszej refleksji.

    Przez wiele lat żyłam w świecie melancholii i smutku, dlatego wiersz pt. „Deszcz jesienny” jest mi bardzo bliski.

„Deszcz jesienny” – Leopold Staff

    Wiersz ten towarzyszy mi od szkoły średniej, odkąd przeczytałam go po raz pierwszy. Kiedyś znałam go na pamięć. No cóż – pamięć już nie ta…

    Wiersz smutny, dołujący, pesymistyczny – ale jakże w swym cierpieniu piękny. Ukazuje przemijanie i śmierć, zadumę i żal. Ja czytając go czuję klęskę ludzkości, brak nadziei i wiary. Czuję jak umarły wszystkie pozytywne uczucia i jak uszło z ludzi życie. A szatan, który dokonał zniszczeń w ogrodzie – to wojna, która zamieniła Polskę w gruzowisko.

    Z wierszami jest tak, że każdy czytający ma swoje indywidualne odczucia. Ile ludzi – tyle interpretacji. I to jest w tym wszystkim najfajniejsze.

„Jak się czuję” –  Józefa Jucha

    Wiersz ten przypisano Wisławie Szymborskiej, co okazało się mylne i niedawno zostało sprostowane.

    Kobieta opowiada o swojej starości, którą akceptuje i z którą się godzi. Przyjmuje to co los jej dał ze wszystkimi niedogodnościami i ułomnościami. Nie narzeka, nie przeklina losu, nie rozpacza…jest szczęśliwa, że „dobrze się czuje jak na swoje lata”.

    Życzę wszystkim ludziom w podeszłym wieku, by byli pozytywnie nastawieni do swojej starości, by dobrze się czuli jak na swoje lata. Jeśli z pokorą przyjmuje się swój los i akceptuje wszystko takim jak jest, to wtedy lepiej się nam żyje.